O PATRONIE

Święty Rafał Kalinowski (1835-1907) to oficer, powstaniec styczniowy, zesłaniec na Syberię, karmelita bosy. (odnośnik do informacji o Zakonie Karmelitów Bosych) Urodził się w Wilnie jako syn Andrzeja, profesora matematyki Uniwersytetu Wileńskiego i Józefy Płońskiej otrzymując na chrzcie imię Józef. Odznaczał się wyjątkowymi zdolnościami w nauce. W 1850 r. ukończył instytut szlachecki w Wilnie, a następnie przez dwa lata studiował agronomię w Hory-Horkach k. Orszy, lecz ten kierunek mu nie odpowiadał. W 1855 r. ukończył w Petersburgu carską Szkołę Inżynierii Wojskowej i przez cztery lata był tam wykładowcą matematyki i mechaniki budowlanej. W 1859 r. podjął pracę przy budowie kolei żelaznej Kursk – Odessa, ale z powodu złych warunków został na własną prośbę przeniesiony do Brześcia Litewskiego.

W czasie powstania styczniowego służył wiedzą wojskową, pełniąc funkcję ministra wojny i członka Rządu Narodowego. Mawiał, iż „nie krwi, ale potu potrzebuje Polska”. Po upadku powstania został aresztowany i skazany na karę śmierci, która zamieniona została na 10 lat katorgi na Syberii.

Odrodzenie życia religijnego i ponowne zbliżenie do Boga rozpoczęło się u Rafała już podczas powstania. W czasie pobytu na Syberii promieniował pobożnością i dobrocią wobec bliźnich. Po ogłoszonej w 1868 r. amnestii od robót przymusowych osiedlił się w Irkucku. Na Syberii zaczął uczyć polskie dzieci katechizmu. Po powrocie do Wilna w 1874 r. objął w Sieniawie pracę wychowawcy księcia Augusta Czartoryskiego (został błogosławionym), z którym głównie przebywał w Paryżu. W 1877 r. wstąpił do nowicjatu karmelitów bosych w Grazu w Austrii, przybierając imię Rafała od św. Józefa. Studia filozoficzne i teologiczne odbył w Raab na Węgrzech i w 1881 r. złożył śluby zakonne. Rok później w Czernej k. Krakowa otrzymał święcenia kapłańskie. O. Rafał został mianowany przeorem w Czernej, który liczył wówczas tylko 8 ojców. Odnowa życia zakonnego wpłynęła na ożywienie duszpasterstwa w kościele, który przyciągał mieszkańców najbliższej okolicy oraz pobliskiego Śląska. Ponadto karmelici służyli pomocą duszpasterską sąsiednim parafiom. O. Rafał dużo czasu poświęcał karmelitankom bosym w Krakowie, był ich spowiednikiem oraz towarzyszył prowincjałom i generałom w wizytacjach kanonicznych jako tłumacz i sekretarz. Zajmował się również fundacją nowych klasztorów karmelitanek bosych w Przemyślu (1884) i we Lwowie (1888).

Najważniejszym problemem tych lat był brak dobrych powołań do życia zakonnego. Z tego powodu podjęto decyzję założenia niższego seminarium w Wadowicach (1892). Przełożonym nowej placówki został mianowany o. Rafał. Chłopcy mieszkali w klasztorze i uczęszczali do miejscowego gimnazjum. Niższe seminarium z czasem stało się głównym źródłem powołań do Zakonu Karmelitów Bosych na ziemiach polskich. Odznaczał się wielką gorliwością w życiu zakonnym i kapłańskim. Niestrudzenie oddawał się posłudze sakramentu pokuty i kierownictwu duchowemu. Zmarł w Wadowicach, a pochowano go w Czernej. Jan Paweł II beatyfikował ojca Rafała Kalinowskiego 22 czerwca 1983 r. na Błoniach krakowskich, a kanonizował w Rzymie 17 listopada 1991 r. Święto patronalne przypada 20 listopada.

Rys.1.4. Beatyfikacja Rafała Kalinowskiego – 1983 rok.

Klasztor Karmelitów Bosych

Karmelici bosi osiedlili się w Wadowicach w 1892 r. W latach 1897-1899 zbudowali z czerwonej cegły trzynawowy neoromański kościół i południowe skrzydło klasztoru, do którego w 1928 dobudowano fragment skrzydła zachodniego, a w latach 1934-1936 skrzydło północno-zachodnie. Kościół pw. Św. Józefa od 19 marca 2004 r. będący sanktuarium św. Józefa jest ośrodkiem kultu Matki Bożej Szkaplerznej.

W marcu 2004 r. obraz św.Józefa został ozdobiony Papieskim „Pierścieniem Rybaka” Jana Pawła II. Ponadto w kościele znajdują się relikwie św. Rafała Kalinowskiego (1835-1907), założyciela i pierwszego przełożonego klasztoru, kanonizowanego przez Sługę Bożego Ojca św. Jana Pawła II w 1991 r. w Rzymie, a w klasztorze jest dostępna cela, w której żył i umarł św. Rafał. W ołtarzu Matki Bożej jest sarkofag z głównymi relikwiami bł. Alfonsa Marii Mazurka (1891- 1944), wychowawcy Niższego Seminarium w latach 1920-1930, potem przeora w Czernej, delegata ds. Świeckiego Karmelu, beatyfikowanego w gronie 108 polskich Męczenników II wojny światowej w 1999 r. Podstawowe wyposażenie kościoła (ołtarze, ambona, stacje drogi krzyżowej) pochodzi z pracowni Ferdynanda Stuflessera w Tyrolu. W 2004 r. w niszach nawy głównej wymalowano podobizny świętych, błogosławionych
i sług Bożych z zakonu Karmelitańskiego.

Niższe Seminarium istniało przy klasztorze w latach 1892-2004. Wychowało ono ok. 250 kapłanów dla Karmelu, m.in. sługę Bożego Anzelma Gądka (1884-1969), bł. Alfonsa M. Mazurka i świątobliwego duszpasterza chorych o. Rudolfa Warzechę (1919-1999).